ΤΟ ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑ ΠΟΥ ΝΟΙΚΙΑΖΩ είναι πενήντα έξι τετραγωνικά, εγώ όμως χρησιμοποιώ μόνο τα σαράντα, με τριακόσια είκοσι ευρώ μηνιαίως. Από τα έξοδα και τα πάγια, λοιπόν, πρέπει να αφαιρούνται κάποια χρήματα, όπως για την ΕΡΤ και για τα δημοτικά τέλη, τα κοινόχρηστα, την ΕΥΔΑΠ και τη ΔΕΗ. Έτσι το πόσο που ο εκμισθωτής μου είχε βγάλει να πληρώσω για τους δύο τελευταίους μήνες ήταν εξήντα οχτώ κόμμα είκοσι πέντε ευρώ, και με την απλή μέθοδο των τριών, το ποσό που όφειλα ήταν σαράντα οχτώ κόμμα εβδομήντα πέντε. Έτσι, τα ρέστα που δικαιούμουν ήταν ένα κόμμα είκοσι πέντε ευρώ. Πήγα να πληρώσω το νοίκι του Ιουνίου συν τα οφειλόμενα. Του άφησα πενήντα ευρώ και του λέω:
- Δεν πειράζει ας τα κάνουμε στρογγυλά. Εντάξει;
- Εντάξει. Μου είπε.
Ύστερα από πέντε μέρες, βρήκα το φακελάκι, ριγμένο κάτω από την πόρτα. Είχε μέσα την απόδειξη πληρωμής του μήνα Ιουνίου. Σκύβω, παίρνω το φακελάκι και κατευθύνομε προς στη ντουλάπα για να το τοποθετήσω μαζί με τα άλλα φακελάκια, μα πριν προλάβω να τον ταξινομήσω και να το ρίξω σε μακροχρόνιο λήθαργο, κατάλαβα ότι το φακελάκι, έκτος από την απόδειξη, περιείχε και κάτι άλλο, κάτι βαρύ σε σχέση με το υπόλοιπο βάρος του. Τι όμως; Το άνοιξα αμέσως! Το βαρύ αυτό αντικείμενο ήταν ένα νόμισμα των δύο ευρώ! Γκλουπ! Τι δουλειά έχει αυτό εδώ; αναρωτήθηκα. Για να έπεσε κατά λάθος αποκλείετε. Γιατί το έβαλε ο εκμισθωτής μέσα; Αυτό δεν είναι σωστό, είναι αθέτηση συμφωνίας, σκέφτηκα.
Δύο λέξεις σφήνωσαν στο στενό κεφάλι μου: αθέτηση συμφωνίας! Έτσι αποφάσισα να πάρω το αίμα μου πίσω. Πήρα την απόδειξή και τα δύο ευρώ από το φακελάκι και έβαλα μέσα ένα χαρτονόμισμα των πέντε ευρώ! Τα έριξα κάτω από την πόρτα του και ασχολήθηκα με τα δικά μου.
Δύο μέρες αργότερα, όταν επέστρεψα από την εργασία μου, γύρω στις δώδεκα το μεσημέρι, μόλις πήγα να ανοίξω τη πόρτα, κατάλαβα ότι συνάντα μια δυσκολία στους μεντεσέδες. Όμως δεν ήταν η μεντεσέδες. Ήταν και πάλι το φακελάκι, κολλημένο ανάμεσα στην πόρτα και στο πάτωμα. Την τράβηξα ξανά προς το μέρος μου για να ξεσφηνώσει και γεμάτος κατάπληξη αρπάζω το φακελάκι και το ανοίγω με δύο κινήσεις, χρατσ – χρατς! για να αντικρίσω, τώρα ένα χαρτονόμισμα των δέκα ευρώ!
- Α! είπα, αυτό δεν είναι καθόλου σωστό!
Και ξεκίνησα να πάω να του χτυπήσω το κουδούνι για να μου δώσει εξηγήσεις. Περπάτησα πέντε βήματα περίπου, γιατί μένει ακριβώς στο διπλανό διαμέρισμα. Το δάχτυλό μου, χωρίς καμιά δυσκολία, σημάδεψε την τέλεια βολή στο κουδούνι του, μα πριν αυτό αγγίξει το κέντρο το στόχου, είπα:
- Έτσι είσαι; Τέτοιες συμφωνίες κάνεις; Τώρα θα δεις!
Παίρνω τα δέκα ευρώ και τοποθετώ στο φακελάκι είκοσι! Έπειτα, τσουπ, του το πετάω κάτω από τη πόρτα.
- Να σφήνωση η δικιά σου πόρτα τώρα, έξυπνε.
Στο πρόσωπό μου σχημάτισε ένα σαρδόνιο γέλως. Έπειτα ασχολήθηκα με τα δικά μου.
Οι δύο επόμενες μέρες πέρασαν χωρίς κάποιο σφήνωμα στη πόρτα. Την Τρίτη μέρα όμως, κι όταν πάλι γύρισα από την εργασία μου, βρήκα πάλι το φακελάκι μέσα στο διαμέρισμά μου, αυτή τη φορά είχε βάλει και δύναμη ο εκμισθωτή, το φακελάκι είχε φτάσει σχεδόν στον καναπέ, κι έτσι δεν υπήρξε φόβος σφηνώματος. Αυτός ο άνθρωπος σκέφτηκα, έχει πολύ έμπνευση τα πρωινά. Άνοιξα το φακελάκι και είδα το αναμενόμενο. Δεν είχε Βάλει συν είκοσι, αλλά στρογγυλά πενήντα!
- Μήπως επέστρεψε στη στρογγυλοποίηση; είπα.
Συνήλθα, όμως, γρήγορα. Αυτό είναι αθέτηση συμφωνίας! Είναι… είναι… casus belli! Για ένα κόμμα είκοσι πέντε ευρώ! Πάνω στα νεύρα μου, χωρίς να έχω κλείσει τη πόρτα του διαμερίσματός μου, βάζω το χέρι στην πίσω τσέπη του παντελονιού μου, βγάζω το πορτοφόλι μου, αφαιρώ πενήντα ευρώ και τα βάζω μέσα στο φακελάκι. Με μια κίνηση γυρίζω προς την αντίθετη κατεύθυνση και πέντε βήματα περίπού, τσουπ! Ραβασάκι κάτω από την πόρτα του! Απάντηση στην απάντησή του! Έπειτα ασχολήθηκα με τα δικά μου.
Εκείνη την ημέρα δεν βγήκα καθόλου από το σπίτι. Είχα πέσει με τα μούτρα στη μελέτη του Κορανίου, κι αφού κουράστηκα με τις αιώνιες φλόγες και τα σκληρά βασανιστήρια που περιμένουν τους άπιστους και τους άνομους, όσους δεν πιστεύουν δηλαδή στο Κοράνι, έκανα εξάσκηση σε ένα καινούργιο κομμάτι μου που προσπαθώ ακόμα να συναρμολογήσω στο αρμόνιο. Η ώρα δεν άργησε να περάσει, άνοιξα την τηλεόραση που αποχαυνώνει, ξεπλένει και στεγνώνει τα μυαλά σου, για να περάσει λίγος χρόνος χαμένος. Έφερα μια τούμπα όλα τα κανάλια και όλα είχαν περίπου το ίδιο θέμα, ποιος πήγε με ποιον και ποια πήγε με ποια, εκτός από ένα που είχε για θέμα την πτώση του Χίτλερ στο Βερολίνο. Μίση ώρα αργότερα τελείωσε κι αυτό, τα καλά θέματα δεν τα αφήνουν πολύ. Ξαναέριξα μια ματιά στους άπιστους και την τελευταία φορά που είδαν τα μάτια μου το ρολόι έγραφε 1:04 είναι ώρα για ύπνο, άλλωστε θα σηκωθώ στις 5:30.
Το πρωί σηκώθηκα χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία, πήγα στην εργασία μου, έκανα ό,τι ήταν να κάνω και στις δώδεκα περίπου έβαλα το κλειδί στην πόρτα του διαμερίσματός μου. Προτού τη σπρώξω για να μπω αναλογίστηκα:
- Λες; Μπα, δε νομίζω…
Έσπρωξα την πόρτα κι αυτή σφήνωσε προτού να μπω! Μια αστραπή είδα να αναβοσβήνει μπροστά στα μάτια μου.
- Εδώ θα γίνει ό,τι ακριβώς δεν κατάφερε η κοινωνία των Εθνών, που δημιουργήθηκε στο παλάτι των Βερσαλλιών στο μεγάλο δωμάτιο με τους καθρέπτες το 1919 με επικεφαλής τον Γουίλσον.
Άνοιξα το φακελάκι και, χωρίς να νιώσω κανενός είδους έκπληξη πλέον, βλέπω διακόσα ευρώ τώρα στο σύνολο.
- Τι λες ρε λεβέντη! σκέφτηκα. Σαν πολλά δε μας τα λες; Κόψε κάτι, όπως λέει και το λαϊκό άσμα... Προφανώς δεν είσαι της άποψης ότι για να κάνεις λεφτά τα πετάς από το παράθυρο και σου έρχονται από την πόρτα, άλλα μάλλον είσαι του «πέτα τα κάτω από την πόρτα του μισθωτή σου και αυτός θα σου τα τοκίσει».
Χωρίς πολλά – πολλά και με υψηλό επίπεδο πατριωτισμού και γενναιότητας, ξαναέβαλα το χέρι μου στην πίσω τσέπη και κατέθεσα στο φακελάκι άλλα πενήντα ευρώ. Ήταν τα τελευταία που μπορούσα ακόμα να ποντάρω στο λογαριασμό των ένα κόμμα είκοσι πέντε ευρώ και, τσουπ, τα έριξα κάτω από την πόρτα του. Έπειτα ασχολήθηκα με τα δικά μου.
Στο γυρισμό της επόμενης μέρας από την εργασία μου, δεν περίμενα καμιά αντίδραση. Ήμουν πεπεισμένος ότι, με αφορμή την πτώση της τιμής στο παιχνίδι, θα λάμβανε παύση πυρός αυτή η μάχη, άλλα έκανα λάθος. Η πόρτα σφήνωσε και πάλι στο άνοιγμά της.
- Το θέμα ξαφνικά μπαίνει στη τελική του τροχιά, σκέφτηκα.
- Πήρα το φακελάκι χωρίς να το ανοίξω και το απίθωσα πάνω στο τραπέζι της κουζίνας. Έπλυνα τα χέρια μου και ήπια ένα ποτήρι νερό. Έκατσα στη καρέκλα και απέναντι μου είχα το φακελάκι. Ήταν ένα φακελάκι με μια μπλε διαγώνια γραμμή από γωνία σε γωνία, από αριστερά προς τα δεξιά, ενώ το υπόλοιπο ήταν προς το γκρι ανοιχτό, σαν τα φακελάκια που ψηφίζουμε στις εκλογές. Το κοίταζα κάμποση ώρα ακίνητος. Έπειτα σηκώθηκα έφτιαξα έναν καφέ και άναψα ένα τσιγάρο. Σιχαμερή συνήθεια το τσιγάρο, σκέφτηκα.
Φύσηξα το καπνό πάνω στο φακελάκι μέχρι που το τσιγάρο τελείωσε, όμως εγώ δεν είμαι έτοιμος να το ανοίξω.
- Η αγωνία μου για το περιεχόμενο είναι εξαιρετικά μεγάλη, σκέφτηκα. Πρέπει να τη δαμάσω!
- Σηκώθηκα και τράβηξα για την κουζίνα, γιατί, εν το μεταξύ, το στομάχι μου αναπόλησε τις μελωδίες του βιολιού του Γ. Κόρρου. Έβγαλα το φαγητό από το ψυγείο που είχα, το ζέστανα στην κουζίνα και έφαγα παρέα με ένα κλειστό φακελάκι. Το μεγαλύτερο ερώτημα μου δεν ήταν μόνο το παραπανίσιο ποσό, αλλά κατά περίεργο τρόπο περίμενα και κάτι άλλο, ίσως κάποιο σημείωμα, γιατί εκτός των άλλων δεν το έβλεπα και πολύ φουσκωμένο όπως τις προηγούμενες φορές. Τελείωσα το φαγητό μου και αντικατέστησα τον καφέ με ένα ποτήρι πορτοκαλάδα. Άναψα άλλο τσιγάρο. Ένα μεγάλο κενό υπήρχε ανάμεσα στο περιεχόμενο και στη σκέψη του μυαλού μου. Ο καπνός του τσιγάρου είχε πνίξει το οξυγόνο που υπήρχε στην ατμόσφαιρας της κουζίνας. Άνοιξα το παράθυρο. Σηκώθηκα και άναψα το θερμοσίφωνα. Ένα χλιαρό μπάνιο θα ξαλαφρώσει το σώμα μου και θα δυναμώσει την αύρα μου, όπως πίστευαν και οι αρχαίοι Έλληνες. Τελείωσα και με το μπάνιο που μου φάνηκε εν μέρει ως δικαιολογία δραπέτευσης από την υπόθεση φακελάκι.
- Τελικά, πολύ αναστάτωση μου έφερε αυτό το φακελάκι, σκέφτηκα. Για να δούμε, σε τελική ανάλυση τι περιέχει; Ας το πάρει το ποτάμι!
Καθώς το άνοιγα, το άφησα πάλι κάτω και ανακεφαλαίωσα. Η τελευταία απάντηση μου, έδειξε αδυναμία οικονομικού τύπου, οπότε, αν έβαλε το ίδιο ποσό με μένα, σημαίνει ότι με προκαλεί στα δικά μου πλαίσια και ουσιαστικά δεν έχει την ικανότητα να θέτει δικούς του κανόνες. Επίσης αποδεικνύεται ότι μπορεί να παίξει σε όλα τα επίπεδα, με αποτέλεσμα το παιχνίδι να εξαρτάτε από εμένα, παρόλο που στα προηγούμενα φακελάκια ανέβαζε αυτός το κασέ, πράγμα που, καθώς φαίνεται, ήταν αποτέλεσμα στιγμιαίας έξαρσης. Δεν κρατάει το λόγο του, πράγμα που φάνηκε και απ’ την αρχή της συμφωνίας. Είναι κάτι σαν την έννοια τις ελευθερία, που δεν εξαρτάται μόνο από τις αποφάσεις του ατόμου, αλλά συνδιαμορφώνεται και από άλλους εξωτερικούς και ασταθείς παράγοντες. Αν έβαλε πάλι παραπάνω από την προηγούμενη φορά, αυτό δηλώνει καθαρά εγωισμό βασισμένο στην οικονομική του υπεροχή και δήλωση προτιμήσεως εύκολης νίκης. Ένας φαντάρος σε καιρό πολέμου έχει λιγότερες πιθανότητες να επιζήσει σε κάποια σύγκρουση όταν διαθέτει δέκα σφαίρες ενώ ο αντίπαλός του διαθέτει είκοσι. Ίσως αυτή είναι η έννοια της λογικής και όχι της τόλμης. Τίμιες είναι οι συγκρούσεις όταν και τα δύο μέτωπα έχουν την ίδια δύναμη πυρός. Τώρα, αν πάλι περιέχει και σημείωμα με συμβουλές του τύπου ‘’με του ισχυρούς δεν τα βάζουν’’ ή… ‘’βάλε άλλα τόσα αν σου αντέχει η τσέπη’’ πώς θα αντιδράσω; Δεν ξέρω… δεν ξέρω…
Άναψα κι άλλο τσιγάρο, λες και θα μου βρει αυτό την απάντηση. Μετά από ένα τέταρτο μπερδεμένων σκέψεων για την ιδιοσυγκρασία του εκμισθωτή μου, άνοιξα το φακελάκι. Στον καταθετικό λογαριασμό των ένα κόμμα είκοσι πέντε ευρώ, υπήρχε τώρα μόνο ένα χαρτονόμισμα και ένα σημείωμα. Το χαρτονόμισμα ήταν των πεντακοσίων ευρώ και το σημείωμα που ταίριαζε στο μέγεθος, αλλά και στο ύφος με το χαρτονόμισμα έγραφε «Είπα να βάλω και εγώ πενήντα ευρώ αλλά έπρεπε να πάρεις το μάθημα σου, με τους ισχυρούς δεν τα βάζουν!».
- Ο άνθρωπος είναι τρελός! είπα.
Τώρα είχα την απάντηση μου σε όλες μου τις απορίες. Είχα σχηματίσει την γνώμη μου για τον εκμισθωτή μου, κι έτσι του έστειλα το τελευταίο φακελάκι.
Το φακελάκι περιείχε μια ζωγραφιά με ένα χαρούμενο πρόσωπο μέσα σε ένα πίνακα σε πλαίσιο τετραγώνου και μια λεζάντα που έγραφε «χωρίς λόγια». Από κάτω έγραψα το εξής σημείωμα:
«Αξιότιμε κύριε εκμισθωτή!
Αντιλαμβάνομαι πλήρως τη θέση σας και κατανοώ εξ ολοκλήρου τις απόψεις σας, ανεξάρτητα από το αν συμφωνώ ή όχι μαζί σας. Μεταξύ άλλων θεωρώ καθήκον του κάθε ανθρώπου να γνωρίζει ότι σε όλα τα πράγματα υπάρχει μια αρχή και ένα τέλος. Επειδή σε αυτό τον κανόνα δεν υπάρχει ούτε μία εξαίρεση, βρίσκομαι στη δυσάρεστη θέση να σας αναγγείλω, ότι, λόγο της ευάλωτης οικονομικής θέσης μου θα πρέπει να διακόψω τον ανταγωνισμό μαζί σας εδώ και να θέσω τέρμα στην ωραία αλληλογραφία μας. Επιτρέψτε μου τέλος να σας ευχαριστήσω, που μου εξασφαλίσατε ένα μήνα δωρεάν διαμονής στο σπίτι σας με τα δικά σας χρήματα. Όσο για το υπόλοιπο των χρημάτων που απομένει, θα τα πάρω μπύρες και θα τα πιω με την Τόνια μου και την παρέα μου στην υγειά σας».
- Δεν πειράζει ας τα κάνουμε στρογγυλά. Εντάξει;
- Εντάξει. Μου είπε.
Ύστερα από πέντε μέρες, βρήκα το φακελάκι, ριγμένο κάτω από την πόρτα. Είχε μέσα την απόδειξη πληρωμής του μήνα Ιουνίου. Σκύβω, παίρνω το φακελάκι και κατευθύνομε προς στη ντουλάπα για να το τοποθετήσω μαζί με τα άλλα φακελάκια, μα πριν προλάβω να τον ταξινομήσω και να το ρίξω σε μακροχρόνιο λήθαργο, κατάλαβα ότι το φακελάκι, έκτος από την απόδειξη, περιείχε και κάτι άλλο, κάτι βαρύ σε σχέση με το υπόλοιπο βάρος του. Τι όμως; Το άνοιξα αμέσως! Το βαρύ αυτό αντικείμενο ήταν ένα νόμισμα των δύο ευρώ! Γκλουπ! Τι δουλειά έχει αυτό εδώ; αναρωτήθηκα. Για να έπεσε κατά λάθος αποκλείετε. Γιατί το έβαλε ο εκμισθωτής μέσα; Αυτό δεν είναι σωστό, είναι αθέτηση συμφωνίας, σκέφτηκα.
Δύο λέξεις σφήνωσαν στο στενό κεφάλι μου: αθέτηση συμφωνίας! Έτσι αποφάσισα να πάρω το αίμα μου πίσω. Πήρα την απόδειξή και τα δύο ευρώ από το φακελάκι και έβαλα μέσα ένα χαρτονόμισμα των πέντε ευρώ! Τα έριξα κάτω από την πόρτα του και ασχολήθηκα με τα δικά μου.
Δύο μέρες αργότερα, όταν επέστρεψα από την εργασία μου, γύρω στις δώδεκα το μεσημέρι, μόλις πήγα να ανοίξω τη πόρτα, κατάλαβα ότι συνάντα μια δυσκολία στους μεντεσέδες. Όμως δεν ήταν η μεντεσέδες. Ήταν και πάλι το φακελάκι, κολλημένο ανάμεσα στην πόρτα και στο πάτωμα. Την τράβηξα ξανά προς το μέρος μου για να ξεσφηνώσει και γεμάτος κατάπληξη αρπάζω το φακελάκι και το ανοίγω με δύο κινήσεις, χρατσ – χρατς! για να αντικρίσω, τώρα ένα χαρτονόμισμα των δέκα ευρώ!
- Α! είπα, αυτό δεν είναι καθόλου σωστό!
Και ξεκίνησα να πάω να του χτυπήσω το κουδούνι για να μου δώσει εξηγήσεις. Περπάτησα πέντε βήματα περίπου, γιατί μένει ακριβώς στο διπλανό διαμέρισμα. Το δάχτυλό μου, χωρίς καμιά δυσκολία, σημάδεψε την τέλεια βολή στο κουδούνι του, μα πριν αυτό αγγίξει το κέντρο το στόχου, είπα:
- Έτσι είσαι; Τέτοιες συμφωνίες κάνεις; Τώρα θα δεις!
Παίρνω τα δέκα ευρώ και τοποθετώ στο φακελάκι είκοσι! Έπειτα, τσουπ, του το πετάω κάτω από τη πόρτα.
- Να σφήνωση η δικιά σου πόρτα τώρα, έξυπνε.
Στο πρόσωπό μου σχημάτισε ένα σαρδόνιο γέλως. Έπειτα ασχολήθηκα με τα δικά μου.
Οι δύο επόμενες μέρες πέρασαν χωρίς κάποιο σφήνωμα στη πόρτα. Την Τρίτη μέρα όμως, κι όταν πάλι γύρισα από την εργασία μου, βρήκα πάλι το φακελάκι μέσα στο διαμέρισμά μου, αυτή τη φορά είχε βάλει και δύναμη ο εκμισθωτή, το φακελάκι είχε φτάσει σχεδόν στον καναπέ, κι έτσι δεν υπήρξε φόβος σφηνώματος. Αυτός ο άνθρωπος σκέφτηκα, έχει πολύ έμπνευση τα πρωινά. Άνοιξα το φακελάκι και είδα το αναμενόμενο. Δεν είχε Βάλει συν είκοσι, αλλά στρογγυλά πενήντα!
- Μήπως επέστρεψε στη στρογγυλοποίηση; είπα.
Συνήλθα, όμως, γρήγορα. Αυτό είναι αθέτηση συμφωνίας! Είναι… είναι… casus belli! Για ένα κόμμα είκοσι πέντε ευρώ! Πάνω στα νεύρα μου, χωρίς να έχω κλείσει τη πόρτα του διαμερίσματός μου, βάζω το χέρι στην πίσω τσέπη του παντελονιού μου, βγάζω το πορτοφόλι μου, αφαιρώ πενήντα ευρώ και τα βάζω μέσα στο φακελάκι. Με μια κίνηση γυρίζω προς την αντίθετη κατεύθυνση και πέντε βήματα περίπού, τσουπ! Ραβασάκι κάτω από την πόρτα του! Απάντηση στην απάντησή του! Έπειτα ασχολήθηκα με τα δικά μου.
Εκείνη την ημέρα δεν βγήκα καθόλου από το σπίτι. Είχα πέσει με τα μούτρα στη μελέτη του Κορανίου, κι αφού κουράστηκα με τις αιώνιες φλόγες και τα σκληρά βασανιστήρια που περιμένουν τους άπιστους και τους άνομους, όσους δεν πιστεύουν δηλαδή στο Κοράνι, έκανα εξάσκηση σε ένα καινούργιο κομμάτι μου που προσπαθώ ακόμα να συναρμολογήσω στο αρμόνιο. Η ώρα δεν άργησε να περάσει, άνοιξα την τηλεόραση που αποχαυνώνει, ξεπλένει και στεγνώνει τα μυαλά σου, για να περάσει λίγος χρόνος χαμένος. Έφερα μια τούμπα όλα τα κανάλια και όλα είχαν περίπου το ίδιο θέμα, ποιος πήγε με ποιον και ποια πήγε με ποια, εκτός από ένα που είχε για θέμα την πτώση του Χίτλερ στο Βερολίνο. Μίση ώρα αργότερα τελείωσε κι αυτό, τα καλά θέματα δεν τα αφήνουν πολύ. Ξαναέριξα μια ματιά στους άπιστους και την τελευταία φορά που είδαν τα μάτια μου το ρολόι έγραφε 1:04 είναι ώρα για ύπνο, άλλωστε θα σηκωθώ στις 5:30.
Το πρωί σηκώθηκα χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία, πήγα στην εργασία μου, έκανα ό,τι ήταν να κάνω και στις δώδεκα περίπου έβαλα το κλειδί στην πόρτα του διαμερίσματός μου. Προτού τη σπρώξω για να μπω αναλογίστηκα:
- Λες; Μπα, δε νομίζω…
Έσπρωξα την πόρτα κι αυτή σφήνωσε προτού να μπω! Μια αστραπή είδα να αναβοσβήνει μπροστά στα μάτια μου.
- Εδώ θα γίνει ό,τι ακριβώς δεν κατάφερε η κοινωνία των Εθνών, που δημιουργήθηκε στο παλάτι των Βερσαλλιών στο μεγάλο δωμάτιο με τους καθρέπτες το 1919 με επικεφαλής τον Γουίλσον.
Άνοιξα το φακελάκι και, χωρίς να νιώσω κανενός είδους έκπληξη πλέον, βλέπω διακόσα ευρώ τώρα στο σύνολο.
- Τι λες ρε λεβέντη! σκέφτηκα. Σαν πολλά δε μας τα λες; Κόψε κάτι, όπως λέει και το λαϊκό άσμα... Προφανώς δεν είσαι της άποψης ότι για να κάνεις λεφτά τα πετάς από το παράθυρο και σου έρχονται από την πόρτα, άλλα μάλλον είσαι του «πέτα τα κάτω από την πόρτα του μισθωτή σου και αυτός θα σου τα τοκίσει».
Χωρίς πολλά – πολλά και με υψηλό επίπεδο πατριωτισμού και γενναιότητας, ξαναέβαλα το χέρι μου στην πίσω τσέπη και κατέθεσα στο φακελάκι άλλα πενήντα ευρώ. Ήταν τα τελευταία που μπορούσα ακόμα να ποντάρω στο λογαριασμό των ένα κόμμα είκοσι πέντε ευρώ και, τσουπ, τα έριξα κάτω από την πόρτα του. Έπειτα ασχολήθηκα με τα δικά μου.
Στο γυρισμό της επόμενης μέρας από την εργασία μου, δεν περίμενα καμιά αντίδραση. Ήμουν πεπεισμένος ότι, με αφορμή την πτώση της τιμής στο παιχνίδι, θα λάμβανε παύση πυρός αυτή η μάχη, άλλα έκανα λάθος. Η πόρτα σφήνωσε και πάλι στο άνοιγμά της.
- Το θέμα ξαφνικά μπαίνει στη τελική του τροχιά, σκέφτηκα.
- Πήρα το φακελάκι χωρίς να το ανοίξω και το απίθωσα πάνω στο τραπέζι της κουζίνας. Έπλυνα τα χέρια μου και ήπια ένα ποτήρι νερό. Έκατσα στη καρέκλα και απέναντι μου είχα το φακελάκι. Ήταν ένα φακελάκι με μια μπλε διαγώνια γραμμή από γωνία σε γωνία, από αριστερά προς τα δεξιά, ενώ το υπόλοιπο ήταν προς το γκρι ανοιχτό, σαν τα φακελάκια που ψηφίζουμε στις εκλογές. Το κοίταζα κάμποση ώρα ακίνητος. Έπειτα σηκώθηκα έφτιαξα έναν καφέ και άναψα ένα τσιγάρο. Σιχαμερή συνήθεια το τσιγάρο, σκέφτηκα.
Φύσηξα το καπνό πάνω στο φακελάκι μέχρι που το τσιγάρο τελείωσε, όμως εγώ δεν είμαι έτοιμος να το ανοίξω.
- Η αγωνία μου για το περιεχόμενο είναι εξαιρετικά μεγάλη, σκέφτηκα. Πρέπει να τη δαμάσω!
- Σηκώθηκα και τράβηξα για την κουζίνα, γιατί, εν το μεταξύ, το στομάχι μου αναπόλησε τις μελωδίες του βιολιού του Γ. Κόρρου. Έβγαλα το φαγητό από το ψυγείο που είχα, το ζέστανα στην κουζίνα και έφαγα παρέα με ένα κλειστό φακελάκι. Το μεγαλύτερο ερώτημα μου δεν ήταν μόνο το παραπανίσιο ποσό, αλλά κατά περίεργο τρόπο περίμενα και κάτι άλλο, ίσως κάποιο σημείωμα, γιατί εκτός των άλλων δεν το έβλεπα και πολύ φουσκωμένο όπως τις προηγούμενες φορές. Τελείωσα το φαγητό μου και αντικατέστησα τον καφέ με ένα ποτήρι πορτοκαλάδα. Άναψα άλλο τσιγάρο. Ένα μεγάλο κενό υπήρχε ανάμεσα στο περιεχόμενο και στη σκέψη του μυαλού μου. Ο καπνός του τσιγάρου είχε πνίξει το οξυγόνο που υπήρχε στην ατμόσφαιρας της κουζίνας. Άνοιξα το παράθυρο. Σηκώθηκα και άναψα το θερμοσίφωνα. Ένα χλιαρό μπάνιο θα ξαλαφρώσει το σώμα μου και θα δυναμώσει την αύρα μου, όπως πίστευαν και οι αρχαίοι Έλληνες. Τελείωσα και με το μπάνιο που μου φάνηκε εν μέρει ως δικαιολογία δραπέτευσης από την υπόθεση φακελάκι.
- Τελικά, πολύ αναστάτωση μου έφερε αυτό το φακελάκι, σκέφτηκα. Για να δούμε, σε τελική ανάλυση τι περιέχει; Ας το πάρει το ποτάμι!
Καθώς το άνοιγα, το άφησα πάλι κάτω και ανακεφαλαίωσα. Η τελευταία απάντηση μου, έδειξε αδυναμία οικονομικού τύπου, οπότε, αν έβαλε το ίδιο ποσό με μένα, σημαίνει ότι με προκαλεί στα δικά μου πλαίσια και ουσιαστικά δεν έχει την ικανότητα να θέτει δικούς του κανόνες. Επίσης αποδεικνύεται ότι μπορεί να παίξει σε όλα τα επίπεδα, με αποτέλεσμα το παιχνίδι να εξαρτάτε από εμένα, παρόλο που στα προηγούμενα φακελάκια ανέβαζε αυτός το κασέ, πράγμα που, καθώς φαίνεται, ήταν αποτέλεσμα στιγμιαίας έξαρσης. Δεν κρατάει το λόγο του, πράγμα που φάνηκε και απ’ την αρχή της συμφωνίας. Είναι κάτι σαν την έννοια τις ελευθερία, που δεν εξαρτάται μόνο από τις αποφάσεις του ατόμου, αλλά συνδιαμορφώνεται και από άλλους εξωτερικούς και ασταθείς παράγοντες. Αν έβαλε πάλι παραπάνω από την προηγούμενη φορά, αυτό δηλώνει καθαρά εγωισμό βασισμένο στην οικονομική του υπεροχή και δήλωση προτιμήσεως εύκολης νίκης. Ένας φαντάρος σε καιρό πολέμου έχει λιγότερες πιθανότητες να επιζήσει σε κάποια σύγκρουση όταν διαθέτει δέκα σφαίρες ενώ ο αντίπαλός του διαθέτει είκοσι. Ίσως αυτή είναι η έννοια της λογικής και όχι της τόλμης. Τίμιες είναι οι συγκρούσεις όταν και τα δύο μέτωπα έχουν την ίδια δύναμη πυρός. Τώρα, αν πάλι περιέχει και σημείωμα με συμβουλές του τύπου ‘’με του ισχυρούς δεν τα βάζουν’’ ή… ‘’βάλε άλλα τόσα αν σου αντέχει η τσέπη’’ πώς θα αντιδράσω; Δεν ξέρω… δεν ξέρω…
Άναψα κι άλλο τσιγάρο, λες και θα μου βρει αυτό την απάντηση. Μετά από ένα τέταρτο μπερδεμένων σκέψεων για την ιδιοσυγκρασία του εκμισθωτή μου, άνοιξα το φακελάκι. Στον καταθετικό λογαριασμό των ένα κόμμα είκοσι πέντε ευρώ, υπήρχε τώρα μόνο ένα χαρτονόμισμα και ένα σημείωμα. Το χαρτονόμισμα ήταν των πεντακοσίων ευρώ και το σημείωμα που ταίριαζε στο μέγεθος, αλλά και στο ύφος με το χαρτονόμισμα έγραφε «Είπα να βάλω και εγώ πενήντα ευρώ αλλά έπρεπε να πάρεις το μάθημα σου, με τους ισχυρούς δεν τα βάζουν!».
- Ο άνθρωπος είναι τρελός! είπα.
Τώρα είχα την απάντηση μου σε όλες μου τις απορίες. Είχα σχηματίσει την γνώμη μου για τον εκμισθωτή μου, κι έτσι του έστειλα το τελευταίο φακελάκι.
Το φακελάκι περιείχε μια ζωγραφιά με ένα χαρούμενο πρόσωπο μέσα σε ένα πίνακα σε πλαίσιο τετραγώνου και μια λεζάντα που έγραφε «χωρίς λόγια». Από κάτω έγραψα το εξής σημείωμα:
«Αξιότιμε κύριε εκμισθωτή!
Αντιλαμβάνομαι πλήρως τη θέση σας και κατανοώ εξ ολοκλήρου τις απόψεις σας, ανεξάρτητα από το αν συμφωνώ ή όχι μαζί σας. Μεταξύ άλλων θεωρώ καθήκον του κάθε ανθρώπου να γνωρίζει ότι σε όλα τα πράγματα υπάρχει μια αρχή και ένα τέλος. Επειδή σε αυτό τον κανόνα δεν υπάρχει ούτε μία εξαίρεση, βρίσκομαι στη δυσάρεστη θέση να σας αναγγείλω, ότι, λόγο της ευάλωτης οικονομικής θέσης μου θα πρέπει να διακόψω τον ανταγωνισμό μαζί σας εδώ και να θέσω τέρμα στην ωραία αλληλογραφία μας. Επιτρέψτε μου τέλος να σας ευχαριστήσω, που μου εξασφαλίσατε ένα μήνα δωρεάν διαμονής στο σπίτι σας με τα δικά σας χρήματα. Όσο για το υπόλοιπο των χρημάτων που απομένει, θα τα πάρω μπύρες και θα τα πιω με την Τόνια μου και την παρέα μου στην υγειά σας».
Με τιμή ο μισθωτή σας.
